Zespoły Impervious oraz Daemon’s Heart zagrały w tarnobrzeskim „Bluesie” (fotoreportaż oraz video HD)

Koncert tarnobrzeskiej kapeli Impervious oraz stalowowolskiego zespołu Daemon’s Heart odbył się w piątek 20 stycznia w tarnobrzeskim pubie Blues&Rock. Obie ekipy zafundowały fanom mocnego brzmienia efektowne i soczyste sety z diabelskimi korzeniami.

Tarnobrzeg, piątkowy wieczór, 20 stycznia 2012. Umiarkowanie mroźno na zewnątrz, a w okolicach pubu Blues’n’Rock spora gromada ludzi oczekujących na dzisiejszy występ dwóch kapel: stalowowolskiego Daemon’s Heart, oraz tarnobrzeskiego Impervious.

Staż muzyczny tej pierwszej nieco większy, średnia wieku również, ale to grupie Daemon’s Heart przyszło zainicjować dzisiejsze show i otworzyć „bramy piekła”. Dlaczego? – dzisiejsza sytuacja młodych kapel, które chcą pokazać się na żywo ze swoją muzyką nie jest zbyt dobra. Często koncerty te odbywają się w całkowicie nieprzystosowanych do tego miejscach (ciasnota, brak choćby kawałka miejsca na rozłożenie i przygotowanie sprzętu, odpowiedniego nagłośnienia i elementów oprawy scenicznej – mam tu na myśli zarówno scenę jako taką, jak i odpowiednie światła). Ekipy grają więc gdzie się da, czasem jest to prawdziwa „partyzantka”, czasem się dopłaca do tego interesu, czasem wychodzi się na zero.

Kto gra pierwszy a kto następny, często zależy od umowy między kapelami – komu uda się załatwić jakiś koncert i zaprasza zaprzyjaźnioną kapelę, ten zwykle dyktuje warunki. Takie mamy niestety dziś realia, a na domiar złego publiczność raczej nie garnie się do uczestnictwa w tego typu imprezach. Mamy dziś komputery, internet, telefony komórkowe, portale społecznościowe – wyjście z domu na koncert to już czasami niesamowity wysiłek. Trzeba dodać, że muzycznych imprez w regionie odbywa się naprawdę sporo – Closterkeller, Frontside, Reggae Andrzejki, Stos i Ceti, za chwilę Mech – może ludziom trochę się już przejadło?

Co do koncertu w Blues’n’Rock, to odbywające się tam imprezy za przysłowiowe „free” traktuję z dość mieszanymi uczuciami. Niby sztuka za darmo, niby przyciągnąć ma to większą liczbę osób, ale… wychodzi chyba trochę na opak. Jest są za darmo, ale ich poziom jest drastycznie słaby.

Już samo nazywanie tych imprez „koncertami” jest trochę na wyrost. Wolałbym chyba osobiście zapłacić te 5 – 10 – 15 zł za wjazd i obejrzeć sztukę w nieco lepszych warunkach. Ale to tylko moje zdanie. Choć może w tym tkwi przyczyna tak niskiej frekwencji? Trudno powiedzieć.

NA POCZĄTEK DAEMON’ S HEART

Około godziny 20:00 wychodzi na „scenę” Daemon’s Heart. Zespół po małych zmianach personalnych, poczęstował zgromadzoną w pubie publikę sporą dawką mocnego i klimatycznego metalu. Z zaskoczeniem stwierdziłem, że Daemon’s Heart bardzo dobrze zabrzmiał w tych warunkach – bo akustykę Blues’n’Rock ma w zasadzie żadną.

Spora w tym zasługa dobrego sprzętu, choć, chyba trochę za mocno rozkręconego, co po jakimś czasie zaczęło męczyć. Skutkowało to również i tym, że frontman i gitarzysta Jacek „Dragosani”, dysponujący poniekąd świetnym wokalem o ciekawej barwie, był słyszalny po prostu… beznadziejnie. Dwie kolumienki na przodach, z wpiętymi w mikserek dwoma mikrofonami, stopą i klawiszami – po prostu nie dawały sobie rady, a wokal brzmiał czasami po prostu nieznośnie. Gdyby całość udało się ustawić nieco ciszej, przyswajalność byłaby o niebo lepsza, ale i tak było O.K…. jak na te warunki.

Oglądałem Daemon’s Heart już kilka razy na żywo i muszę przyznać, że chłopaki mają wielkie serce do grania. Technicznie – świetni muzycy – na wyróżnienie zasługuje zwłaszcza mocno i z polotem grający perkusista, oraz obydwaj gitarzyści, brzmieniowo – równie dobrze (z jednym małym minusem o którym napisałem wcześniej) – mięsiście, ciężko, z nieprzekombinowanymi kawałkami, z wprowadzającymi mroczny, specyficzny klimat klawiszami. Pierwszy numer – i od samego początku niezła jazda w klimatach symfoniczny death/black metal.

Po pierwszym numerze mała awaria – Jacy wypina się wiosło, i spada na podłogę. Na szczęście nic poważniejszego się nie staje, wiosło wytrzymuje ostre zetknięcie z glebą, wymaga jednak kontroli i poprawy stroju, co zajmuje parę minut. Po opanowaniu sytuacji sypią się kolejne utwory, muzycy Daemon’s Heart częstują zgromadzoną publiczność kolejną dawką mocnego, klimatycznego, świetnie zagranego metalu z pogranicza black / death / gothic. I pierwszy cover – numer brytyjskiego Cradle of Filth, świetnie pasujący klimatem do muzyki Daemon’s Heart. Poźniej następne numery, ciągle utrzymane w tej samej konwencji. I około 21:00 koniec – trzeba ustąpić miejsca na „scenie” kolejnej kapeli.

WYBUCHOWA MIESZANKA

Muzyka Daemon’s Heart, jest, nie ukrywam, trochę trudna do zaszufladkowania – są tutaj numery i szybkie, i wolne, świetne, melodyjne solówki, czasami połamane tempa, sprawna sekcja rytmiczna, wprowadzający świetny, mroczny i niepokojący klimat klawisz, mocny wokal Jacka – co wszystko razem trochę przypomina atmosferą stary Dimmu Borgir i Cradle of Filth, surowością wczesny Rotting Christ, klimatem – stary Therion… dość powiedzieć, że słucha się tego rewelacyjnie, muzyka Daemon’s Heart na pewno nie nuży, i nie nudzi.

Miałem tylko wrażenie, że granie w takim miejscu jak ciasny Blues’n’Rock trochę chłopaków ograniczało – ich występ na pewno zyskałby na większej scenie, z lepszym nagłośnieniem, z maszyną do dymów i odpowiednim oświetleniem – tutaj Daemon’s Heart poczułby się na pewno w swoim żywiole, w pełni rozwinąłby skrzydła. Tego należy im więc życzyć przy następnych koncertach.

CZAS NA GOSPODARZY

Następną po Daemon’s Heart tego wieczoru kapelą był tarnobrzeski Impervious. Trochę zbyt długa, ok. 30 min. przerwa techniczna między obiema zespołami wystarczyła by atmosfera w klubie zdążyła nieco ostygnąć. Ale – sytuacja w końcu opanowana, wiosła podłączone, bębny rozłożone, wokale ustawione… no to jazda!

Już po ubiorach, makijażach i charakteryzacji wydać było (jeśli ktoś nie kojarzył Impervious wcześniej) czego można będzie się spodziewać. Klimaty starego Slayer, Vader i Behemoth w szybkich – i bardzo szybkich tempach wystrzeliły z całego arsenału, jakim tego wieczora Impervious dysponował – wioseł Azazela i Pazuzu, basu Zygi i bębnów Vlada, oraz gardeł obydwu braci – Pazuzu, czyli Kamila, na głównym, i wspierającego go miejscami Azazela, czyli Janka.

Widać było, że chłopaki z Impervious bardzo chcieli sprostać roli gospodarzy i headlinera tego koncertu. Nie żałowali ani strun, ani naciągów, ani gardeł. Zaczęli mocno i szybko – ale już w pierwszym numerze coś nie zaskoczyło, pojawiły się pierwsze problemy techniczne, więc… zaczęli jeszcze raz. Podczas całego niemal koncertu widać było po Impervious niesamowite zaangażowanie, wiarę w to, co chcą przekazać, oraz fantastyczną, młodzieńczą dzikość i bezkompromisowość.

Sypały się kolejne utwory, utrzymane dokładnie w tej samej konwencji, co wcześniej. Szybkie – i bardzo szybkie tempa bębnów, „szesnastki” czesane na wiosłach, head – banging, surowe, charczące wokale i piekielna charakteryzacja – dało w sumie dobry występ od strony tego show, przynajmniej w założeniu – Impervious wiedział dokładnie co chce osiągnąć tego wieczoru – miał na to pomysł i starał się go maksymalnie zrealizować. To dobrze, bo chłopaki przynajmniej wiedzą, czego chcą, a serce, ambicje i chęci do grania mają wielkie.

WPADKI I WYPADKI

Niestety, więcej dobrego na obecną chwilę o Impervious powiedzieć się nie da. Długo się zastanawiałem, jaką strategię przyjąć pisząc tą relację – czy potraktować chłopaków ulgowo, ze względu na młody wiek, i na to, że to moi koledzy? Czy raczej starać się pisać tak, jak moim zdaniem było, obiektywnie, ale szczerze? Przyjąłem tą drugą wersję, bo stwierdziłem, że relacja powinna być jednak jak najbardziej obiektywna, poza tym zrobiłbym chłopakom krzywdę, gdybym napisał o nich w samych superlatywach… aż tak dobrze nie było, a od zdolnych wymaga się więcej 🙂

Kiepski kontakt z publiką – wiele osób wtedy nie było, ale na tym polu Daemon’s Heart wypadł dużo lepiej – widać było, że „Dragosani” Jacek pod tym względem dużo lepiej ogarniał temat, natomiast wokaliści Impervious raczej słabo sobie z tym radzili, wydawali się wręcz jacyś tacy spięci, skrępowani.

Sam początek występu – problemy techniczne – wiadomo, to każdemu może się zdarzyć, ale słowa skierowane do publiki „zaczynamy jeszcze raz” – Panowie, litości… Po co? Po kilku numerach wysiada fragmentami wiosło Azazela, potem wysiada na dobre. Gitarzysta zdejmuje i odkłada wiosło, kapela jedzie dalej. Czy tak miało być? Na tego typu rzeczy nie ma złotego środka, ale i tutaj należy być przygotowanym. Tym bardziej, że problemem okazuje się tylko uszkodzony przewód wiosło – head… co generuje kolejne, przynajmniej kilka minut przestoju, w trakcie którego publika idzie na papierosa. Uciekają cenne minuty, bo atmosfera stygnie – co udało się wypracować do tej pory przez kilka utworów, teraz trzeba będzie nadrabiać.

Cała kapela na szczęście nie szczędzi sił, by sprostać swojemu zadaniu i roli – wspominałem, jak wielkie zacięcie i serce mają do grania? To było widać, ale niestety widać też było wszelkie niedostatki umiejętności technicznych – rozjeżdżające się tempa bębnów i gitar, od połowy koncertu mocno rozstrojone wiosła (takie rzeczy koryguje się natychmiast, ewentualnie między numerami!), wypadające z temp i poza skalę solówki, brak obycia ze „sceną”… Czasem miałem wrażenie, że muzycy Impervious nie całkiem panują nad swoimi instrumentami, a sytuacja zbyt często wymyka im się spod kontroli.

Podsumowując cały występ Impervious, wszystkie za i przeciw, okazuje się jednak, że wyszło na plus. Gdyby nie pewne wpadki techniczne (nauczka na przyszłość!), nieco lepszy indywidualny warsztat muzyków (kwestia wprawy i ćwiczeń, sprawa do ogarnięcia!), wzajemne zgranie (godziny spędzone na próbach) oraz większa swoboda (obycie ze sceną) – byłoby super.

Celowo nie wspominam o brzmieniu i akustyce, bo w tych warunkach ciężko zrobić coś sensownego – z tym problem miał nie tylko Impervious, lecz i wcześniej wspomniany Daemon’s Heart.

Gdyby nie te wszystkie niedociągnięcia, zobaczylibyśmy na żywo wściekłą, mroczną, na maksa zaangażowaną, ambitną ekipę z dobrym pomysłem i wizją na swoją działalność. Z wielkim sercem, i zacięciem do grania. Prezentującą dziki, wściekły, surowy i bezkompromisowy death / black metal. Próbującą zarazić zgromadzoną publiczność swoją młodzieńczą werwą i energią. Czerpiącą prawdziwą satysfakcję z tego, co jest tu, i teraz. Bo to wszystko jest jednak ważniejsze, niż parę technicznych pomyłek i niedociągnięć. Bo technikę i warsztat zawsze można podszkolić, a serce i zacięcie do młócenia albo się ma, albo nie. Oni to mają. I przez to czuję, że mogą jeszcze u nas (i nie tylko u nas!) sporo namieszać… czego szczerze im życzę. Powodzenia, Impervious!

tekst: MAŁY

foto&video: Piotr Morawski