Patronem 2019 roku w Tarnobrzegu będzie Wojciech Wiącek, którego 150 rocznica urodzin przypada właśnie w 2019 r. Stosowną uchwałę radni podjęli jednogłośnie, w trakcie IV sesji RM.
Wojciech Wiącek urodził się w 1869 roku. Był rolnikiem i wójtem w Machowie, publicystą i wydawcą, propagatorem oświaty rolniczej, spółdzielczości i walki z alkoholizmem. Przed 1 wojną światową przemycał nielegalne wydawnictwa do zaboru rosyjskiego.
M.in. z jego inicjatywy postawiony został na rynku w Tarnobrzegu pomnik Bartosza Głowackiego. Pierwszą myśl postawienia tego pomnika rzucił Walerjan Wryk, włościanin z Wielowsi, a zawiązaniem komitetu w tej sprawie zajęli się Wojciech Wiącek i dr. Surowiecki w r. 1901. Na zebranie, celem zawiązania komitetu przybyło 16 osób i z tych wówczas, 25-go września 1901 r., zawiązał się Komitet, do którego wchodzili: Jan Słomka z Dzikowa, przewodniczący; Józef Lang z Tarnobrzega, zastępca przew.; Wojciech Wiącek z Machowa, sekretarz; Jan Frankiewicz z Miechocina, skarbnik. Jako członkowie: Paweł Grzywacz z Gorzyc, Jan Kolasiński z Tarnobrzega, Wojciech Lang z Tarnobrzega, Paweł Miklowski z Nadbrzezia, Władysław Ossowski z Wielowsi, Jan Słomka młodszy z Dzikowa, Wojciech Słomka z Dzikowa, Stanisław Stala z Miechocina, dr. Antoni Surowiecki z Tarnobrzega, Walery Wryk z Wielowsi, Łukasz Zioło z Wielowsi. Składki napływały ze wszystkich stron Polski, a także od Polaków w Ameryce i wogóle z zagranicy, i dawali je tak chłopi, jak szlachta i mieszczanie. – pisał w Pamiętnikach Włościanina Jan Słomka. Uroczystość odsłonięcia pomnika odbyła się 9 września, 1904 roku. Pomnik wykonany z piaskowca, przedstawia Bartosza Głowackiego opartego o zdobytą armatę, z kosą wzniesioną w geście zwycięstwa. Odsłonięcie pomnika stało się wielką patriotyczną manifestacją z udziałem ok. 100 tys. ludzi. Częścią programu uroczystości była plenerowa inscenizacja bitwy racławickiej.
W 1915 roku na terenie Czech, Austrii, Niemiec i Danii Wojciech Wiącek prowadził tajną agitację na rzecz niepodległości Polski, w latach 1916 – 1918 pracował w nielegalnym biurze werbunkowym do Legionów w Sandomierzu.
Od 1907 roku sprawował funkcję posła do austriackiej Rady Państwa, zaś w latach 1926-27 był senatorem II RP.
W czasie II wojny światowej wspierał żołnierzy Armii Krajowej a w jego domu znajdowali schronienie Żydzi.
Zmarł 19 sierpnia 1944 roku w Tarnobrzegu.
źródło: Senat.edu, „Pamiętniki Włościanina” Jana Słomki
A o 80 rocznicy śmierci porucznika Sarny cicho sza!!! Prawdziwy bohater w zapomnieniu!!!