Wystawa malarstwa Katarzyny Szydłowskiej pt.: „KOBIECOŚĆ„ w Muzeum-Zamek Tarnowskich w Tarnobrzegu

Muzeum-Zamek Tarnowskich w Tarnobrzegu, zaprasza na wystawę malarstwa Katarzyny Szydłowskiej pt.: „KOBIECOŚĆ„.

Wernisaż wystawy:
Niedziela, 17 grudnia 2023 roku, godz. 17.00, Zamek Tarnowskich w Tarnobrzegu.

Katarzyna Szydłowska urodziła się w 1969 roku. Ukończyła Europejską Akademię Sztuk pod okiem Jerzego Dudy Gracza, Antoniego Fałata oraz Franciszka Starowieyskiego.
Brała udział w wielu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą. Jej obrazy znajdują się w prywatnych kolekcjach zarówno w Polsce, jak i na świecie. Była również stypendystką szwedzkiej Fundacji Wannenberg & Wannenberg.

KOBIECOŚĆ
Portret, jeden z najbardziej rozpowszechnionych i zarazem jeden z najtrudniejszych gatunków malarstwa, gdyby odnieść się do źródłosłowu, oznacza wydobycie na światło dzienne, ukazanie konkretnej osoby, tak jeśli chodzi o jej  zewnętrzne podobieństwo, jak też (co o wiele trudniejsze) jej wnętrze i charakter.

Wydawać by się mogło iż w portrecie artyści pokazali już wszystko, a jednak od czasu do czasu pojawiają się malarze, którzy mają nam do powiedzenia coś nowego. Niewątpliwie należy do nich także Katarzyna Szydłowska.

Kobiecy erotyzm
Jest tym co emanuje z obrazów Szydłowskiej. Jej kobiety są kuszące „wieczną kobiecością”.  Erotyczna jest każda część ich ciała, plecy, usta, oczy, ręce.  Erotyczne jest także ich spojrzenie. Jest coś niezwykłego, a zarazem paradoksalnego w tych aktach malarki, odsłaniając różne części kobiecego ciała, w rzeczywistości one je ubiera. Obleka w czułość, delikatności, ulotność, melancholię, zasłaniając i chroniąc nimi swoje kobiety, nie tylko przed dominująca dziś pornografią, ale także przedmiotowym traktowaniem. „Malując akty niezmiennie trwam w zachwycie nad pięknem ludzkiego ciała, które wśród wszystkich przejawów nietrwałości jest najwrażliwszym, jedynym źródłem wszelkiej radości, wszelkiego bólu i wszelkiej prawdy” – mówi artystka.

Mężczyzna
To kolejny paradoks malarstwa Szydłowskiej. Nigdzie go formalnie nie ma na jej obrazach, a przecież jej kobiety stoją w opozycji do niego. Jego sile przeciwstawia ich kruchość, jego pospolitość ich piękno, jego dosłowności ich niedopowiedzenie. Wreszcie jego egzystencji ich dopełnienie.

Mowa ciała
„Trudno mi uzasadnić, dlaczego tak maluję, a nie inaczej. Raczej mam upodobanie lub przynależność do pewnego gestu. On nie jest z tej epoki dzisiejszego Teatru Życia. Ale jednak jest. Wydaje się, że ludzie, patrząc na moje obrazy, głęboko czują ten pozawerbalny przekaz. I to jest piękne” – tak o swoim malarstwie  mówi Katarzyna Szydłowska.

Ten wspomniany gest, składający się na „teatr życia”, to pozawerbalny przekaz malowanych przez nią kobiet. One do nas mówią, różnymi częściami swojego ciała, na różne sposoby. W niektórych przypadkach Szydłowska wzmacnia ten przekaz dodając do wizerunku kobiety symbol; na przykład psa, szpaka, pustą szklankę, rybę czy owoc granatu. Czyni to, jak wielcy renesansowi mistrzowie, tworzący swoje Madonny z różnymi atrybutami, bądź Malczewski portretujący swoja ukochana muzę. Tym samym artystka w swojej twórczości nawiązuje do wielkiej tradycji malarstwa europejskiego, z którego czerpie pełnymi garściami. Ten powrót – i to kolejny paradoks – jest niczym powiew świeżości w zagubionej współczesnej sztuce.

Tadeusz Zych